De titel van de videoinstallatie De digitale rivier verwijst naar de metafoor die gebruikt wordt in de biologie om de stroom van erfelijke eigenschappen aan te geven die ouders van generatie op generatie via het DNA aan hun kinderen doorgeven. Op de wanden van de ruimte ziet men een aantal grote portretten geprojecteerd, die in een langzame beweging om zich heen lijken te kijken. De gezichten van de personen zijn allemaal familie van elkaar en vormen de voorouders van de beide kunstenaars. Oude familieportretten van vaders, moeders, ooms, tantes, grootouders en nog verder terug tot bijna de begintijd van de fotografie. Vastgelegd in de tijd op één klein moment, één honderste van een seconde die eeuwigheid wordt. Deze fotografische portretten, waarin de tijd voor eeuwig stil staat, komen in De digitale rivier weer tot leven alsof zij na tientallen jaren te zijn gefixeerd weer wakker werden gekust. Eenmaal ontwaakt kijken zij verwonderd om zich heen, lachen elkaar toe en verleiden de beschouwer met hun blikken.
Oude familieportretten van vaders, moeders, ooms, tantes, grootouders en nog verder terug tot bijna de begintijd van de fotografie.